“การฆ่าตัวตาย”
กรณีศึกษาจากข่าวน่าสลดใจของหนุ่มที่โดดสะพานในวันนี้จังหวัดปัตตานีซึ่งเป็นมุสลิม ทำให้เรามองเห็นว่าการฆ่าตัวตายเริ่มคืบคลานเข้าสู่สังคมมุสลิมชัดเจนมากขึ้น แน่นอนว่าข้อตัดสินนั้นขึ้นอยู่กับเจตนาและสภาวะของเขาขณะนั้น เราไม่มีสิทธิรู้ แต่มุสลิมเอง ถ้าเกิดความเครียดขึ้นมาจนนำไปสู่ภาวะซึมเศร้าและพัฒนาไปเป็นโรค อย่าให้การบังคับตัวเองให้ตายเป็นทางออกเดียวในการจบปัญหาเลย เพราะมันเป็นสิ่งที่เราต้องรับบทลงโทษอย่างหนักในโลกหลุมฝังศพ มีคนจำนวนมากมายในนั้นขอไถ่ตัวกลับมาทำอิบาดะฮฺบนโลกใบนี้แค่วินาทีเดียวแต่กลับไม่ได้รับโอกาสอีก
ในทางความรู้สึก เราเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าเวลาเจอปัญหาเราทุกคนล้วนมีช่วงเวลาที่มืดแปดด้าน รู้สึกตัวคนเดียว และเข้าใจว่ามันทรมาณแค่ไหน แต่ใด ๆ แล้วชีวิตก็เป็นเช่นนี้ ในเมื่อเป็นมนุษย์บททดสอบก็มีเข้ามาทดสอบความแกร่งของอีมานอยู่เสมอ แต่รางวัลของผู้ที่ทะเยอทะยานและอดทนนั้นถูกเตรียมไว้ที่ปลายทาง และมนุษย์ทุกคนต่างต้องเจอเพียงแต่ในรูปแบบที่แตกต่างกัน แต่อยากให้เชื่อมั่นว่าความเมตตาของพระเจ้านั้นกว้างใหญ่ แม้รอบกายไม่มีใคร แต่เรามีพระองค์ มีดุอาอฺที่ขอจากพระองค์ได้ตลอดไม่ว่าจะอยู่ซีกใดของโลก ทุก ๆ โรคนั้นมียารักษาตามที่อัลกุรอาน ได้ให้สัญญาไว้ เช่นเดียวกับทุก ๆ ปัญหามีทางแก้ สิ่งสำคัญคือต้องมีชีวิตอยู่อย่างรู้จักยืดหยุ่นกับตัวเอง ให้เวลากับตัวเองและอย่าสิ้นหวัง
ธรรมชาติของมนุษย์การร้องไห้เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดที่จะแสดงความเจ็บปวดออกมา ทั้งยังสามารถปลดเปลื้องความอัดอั้นที่อยู่ในใจได้ เราว่าถ้าการร้องไห้ฟูมฟาย เป็นเพียงหนทางเดียวที่ทำให้มนุษย์อยู่รอด จากสภาวการณ์ที่บีบอัดให้คนต้องหาหนทางตาย ร้องไห้ออกมายังดีกว่า เพราะอย่างน้อยเราก็ยังมีความหวังที่จะกลับไปหายจากโรคและแก้ปัญหาเหตุแห่งความเครียดได้ ไม่อยากให้มุสลิมมองว่าการฆ่าตัวตายเป็นสิทธิของตัวเองไม่ว่าความเสรีของโลกสมัยใหม่จะผลักดันให้การฆ่าตัวตายเป็นสิทธิของตัวมนุษย์เองก็ตาม
เพราะอิสลามถือว่าร่างกายของเราทุกคนเป็นสิทธิของอัลลอฮฺ มีเพียง ณ ที่พระองค์เท่านั้นที่มีสิทธิให้เกิดมาและนำกลับไป
– ยุคสมัยนี้คนมีความสุขกันน้อยลงเหลือเกิน คนไข้ในแผนกจิตเวชมีแต่จะเพิ่มขึ้น ไม่จำกัดว่าเด็ก วัยรุ่น ผู้ใหญ่หรือคนแก่ เราก็คงต้องยอมรับข้อเท็จจริงข้อนี้ว่าสังคมปัจจุบันมันโหดร้ายจริง ๆ วิกฤติเศรษฐกิจที่กองสุมร่วมกันทำให้โอกาสได้รับการศึกษาและการประกอบอาชีพเลี้ยงปากท้องของคนน้อยลง มีแต่ความเจริญที่ตอบสนองแต่อารมณ์ของคนเท่านั้นไม่ตอบสนองความสุข ตอบสนองความฉลาดแต่ไม่ประเทืองปัญญา เด็กที่เกิดมาท่ามกลางสิ่งเหล่านี้ต้องแบกรับความรู้สึกหนักมาก และยังเปราะบางมากที่สุด ความสะดวก สบายในโลกปัจจุบันไม่ได้ฝึกความอดทนมากพอให้เขาต้านรับปัญหาที่ถาโถมเหมือนคนสมัยหลังสงครามได้ และนั่นเป็นเหตุผลที่คนยุคก่อนไม่ควรพูดคำว่า “เด็กสมัยก่อนดีกว่าเด็กสมัยนี้” เพราะชีวิตจริงไม่มีใครเลือกยุคสมัยเกิดได้ และไม่ใช่ความผิดของพวกเขา
อยากให้ทุกคนช่วยดูแลและเป็นหูเป็นตาหน่อยนะคะ โดยเฉพาะสถาบันครอบครัวซึ่งเป็นสถาบันแห่งความรักแรกที่มนุษย์คนหนึ่งจะได้รับ ทุกวันนี้ถ้ามีลูกแล้วใช้ความรุนแรงกับลูก เด็กจะกลายเป็นคนเก็บกดอย่างเร็วมาก ยิ่งถ้าพ่อแม่ไม่แก้ปัญหาโดยเหตุผลความไว้ใจจะไม่ใช่สิ่งที่พ่อแม่ควรจะได้รับอีกต่อไป เด็กจะไปหาทางออกจากที่อื่นและรูปแบบอื่นซึ่งเราไม่รู้เลยว่าดีหรือไม่ดี -เพื่อนหรือคนใกล้ชิดกรุณาเรียนรู้ที่จะฟังอย่างลึกซึ้งให้เป็น ฟังแบบไม่ตัดสิน ให้เขาพูดจบก่อนว่าเขามีปัญหาอะไรแล้วค่อย ๆ
นำทางเขาสู่วิธีแก้ปัญหา – อาจารย์ที่โรงเรียน อย่าให้กฎระเบียบแบบเดียวตัดสินนักเรียนทั้งหมด การศึกษาสอนให้เราทุกคนเรียนรู้ที่จะใช้เหตุผล สร้างคนให้เป็นมนุษย์ผู้มีวุฒิภาวะและเป็นปัญญาชน บางกฎจะใช้ในการเกณฑ์คนทั้งโลกไม่ได้
เด็กมีปัญหามีอยู่จริงฉะนั้นยืดหยุ่นกับเขาหน่อย – แด่เพื่อนร่วมหมู่บ้าน อย่าเหยียดความป่วยทางจิตใจว่าเป็นเรื่องที่น่าอับอายเพราะการดูแลเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเป็นความรับผิดชอบของทุกคน
– แด่หนุ่มสาวรุ่นใหม่ที่จะสร้างครอบครัวต่อไปอนาคต โปรดวางแผนให้รอบด้าน เพราะการสร้างชีวิตคู่ไม่เหมือนกับการเล่นขายของที่จะซื้อเมื่อต้องการและขายเมื่อเบื่อหน่าย เพราะมันส่งผลกระทบต่อสังคมเป็นอย่างมาก พ่อแม่ไร้คุณภาพสร้างประชากรที่มีปัญหา มันคือความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ที่เหมาะสมกับคนจริงจังเท่านั้น แด่ทุกคนที่เผชิญความเครียดและป่วยอยู่ คุณมีค่าพอสำหรับทุกคนอย่างน้อย ๆ ก็คนที่ทนุถนอมคุณตลอดที่คุณเติบโตมาและคนที่คุณทนุถนอมอยู่
ไม่มีใครยินดีกับความสูญเสีย ทุกคนต่างโศกเศร้าเพราะการมีอยู่ของคุณเองต่างเป็นจิ๊กซอสำคัญในชีวิตของคนทุกคน เราเชื่อเหลือเกินว่าหลังจากผ่านมรสุมและมันต้องผ่านไปแน่นอน คุณจะพบแต่ความสุข จงมีชีวิตอยู่ต่อไป
การมีชีวิตอยู่เป็นเรื่องที่งดงามเกินบรรยาย และฉันก็เชื่อว่าคุณเองก็ตั้งหน้าตั้งตารอการลิ้มรสชาติแห่งความงดงามเหล่านั้นเหมือนกัน…
ที่มา – นกน้อย พลัดถิ่น